Dag 7 tevens laatste dag van de Walk of Wisdom. 28 april2018. Start: Bergharen 27 km

Dag 7 tevens laatste dag van de Walk of Wisdom. 28 april2018. Start: Bergharen 27 km

Op tijd wakker geworden en net op tijd om de tent droog in te pakken. Ik had weer een geluk met een stuk overdekt sanitairgebouw. Nog even afscheid van Connie genomen en ik hoop dat de droefheid in haar ogen binnenkort plaats mag maken voor stralende ogen. Voor haar en haar man heb ik een kaarsje opgestoken in het volgende Kapeltje. 

De poncho was erg welkom vandaag. Het is wel aan en uit maar dat geeft niet. Bijna de hele dag over een dijk gelopen langs de rivier De Waal. Nog een leuke ontmoeting met een Duitse Jongedame die goed Nederlands kan spreken. Ze is hier nogmaar 5 maanden als aupair en ze wil hier een religieuze opleiding volgen en daarna een vervolgstudie doen. Ze wil graag wat terug doen voor de mensen. 

Verder lopend in de Uiterwaarden kwamen daar een kudde koeien op ons af. Ze zagen ons en rende hard weg. De ene helft ging een weiland in en de andere bleven op de asfaltweg lopen. Hier klopt iets niet! Ik ben maar weer terug gegaan en een medewandelaar zou kijken of hij het hek dicht kon doen want even later waren de koeien weer in de goede wei terecht gekomen. Al met al hebben we al veel kilometers gelopen maar ook wat oponthoud gehad. In het plaatsje Deest hoopte ik te kunnen lunchen maar helaas het restaurantje was nog dicht. Het einde nadert ook en dat vind ik best jammer.... 

tijdens het lopen bedacht ik mij dat Tommy morgen 16,5 jaar wordt en dat hij precies 15 jaar in mijn leven is. Tommy hebben we destijds uit Enschede opgehaald toen hij 1,5 jaar was. Dus morgen hebben we wat te vieren! 

De weg vervolgd over de dijk en goed gebruik gemaakt van de bankjes onderweg, nou lijkt het of we bij ieder bankje gezeten hebben, dat is niet zo.  Aangekomen in Nijmegen was er een kunstenaar aan het werk. Hij had de opdracht gekregen om een electriciteitshuis te beschilderen en dat deed hij in de stijl van de flat die er naast staat. De gemeente had ineens dat huisje er neer gezet en de bewoners baalden van het uitzicht. Zodoende mocht de kunstenaar zijn creativiteit er op aanbrengen. 

Nog even het labyrint gelopen voordat ik naar de Stevenskerk ging, ik was toch al te laat en wat een geluk toen ik bij de kerk aankwam waren ze nog open en kon ik mijn laatste ringetje ophalen en ik kreeg een stempel in mijn boekje omdat ik de tocht volbracht had. En nu ben ik klaar.....  We blijven vannacht nog in Nijmegen, in een hotel, en ik trakteer mij op een lekker etentje ter afsluiting. Morgen weer naar huis en dat is ook wel fijn. Zal wel even wennen zijn met de kilometers in de benen en 24 uur in de buitenlucht te zijn.  Ik heb genoten en ik ben erg dankbaar voor mijn leven en dat ik dit kan/mag doen! 

Op naar de volgende tocht 😉